Podwójne opodatkowanie

Podwójne opodatkowanie — co należy zrobić na początek?

Podstawową sprawą jest ustalenie, gdzie znajduje się miejsce naszego opodatkowania. Zgodnie z przepisami dotyczącymi podatku od osób fizycznych, pracownicy zamieszkujący obszar Rzeczpospolitej Polskiej podlegają opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na ich źródło. Oznacza to, że nawet jeśli zarabiamy poza granicami Polski, musimy tu uregulować należności względem fiskusa.

Warto przy tym pamiętać, że za osobę zamieszkującą terytorium RP uznaje się, w świetle prawa, wszystkie te osoby, których centrum interesów prywatnych lub zawodowych znajduje się na terytorium kraju. Podobnie sprawa przedstawia się, jeśli przebywają one tutaj przez okres dłuższy niż 183 dni roku podatkowego. Podlegają one wówczas pod nieograniczony obowiązek podatkowy.

Przepisy te budzą jednak pewne wątpliwości. Jak bowiem określić, że dana osoba fizyczna jest związana z naszym krajem? Czasami jest to trudne. Dlatego zgodnie z literą prawa przyjmuje się, że nie każdy wyjazd zarobkowy poza granice naszego kraju, traktuje się z góry jako przeniesienie interesów prywatnych czy zawodowych na inny grunt. Aby to ustalić, bierze się w dużej mierze pod uwagę relacje rodzinne i towarzyskie (na przykład to, gdzie na stałe przebywa najbliższa rodzina), a także sprawy zawodowe (miejsce prowadzenia działalności czy posiadanego majątku).

Ograniczony obowiązek podatkowy — na czym polega?

Dotyczy wszystkich tych osób fizycznych, które nie spełniają warunków dotyczących nieograniczonego obowiązku podatkowego. W takiej sytuacji podlegają one obowiązkowi podatkowemu tylko od zarobków osiąganych na terenie Rzeczpospolitej Polskiej.

Aby rozwiązać liczne kontrowersje oraz ewentualne wątpliwości, które mogą pojawiać się w tym zakresie, spisano liczne umowy porządkujące. Dokumenty te ściśle określają, w jakich sytuacjach pojawia się konieczność podwójnego opodatkowania i w jaki sposób można go uniknąć.

Podwójne opodatkowanie – umowy

Umowy tego typu określają sytuacje, które nakładają na płatnika obowiązek uregulowania należności podatkowych tylko w jednym państwie. Możliwe jest to w sytuacji, gdy wynagrodzenie wypłacane jest przez miejscowego pracodawcę, przez pracodawcę, którego siedziba znajduje się w drugim państwie lub jeśli pracownik przebywa w danym kraju zatrudnienia przez okres dłuższy niż ustawowe 183 dni.

Warto jednak zwrócić przy tym uwagę, że nie oznacza to dowolności wyboru dla zatrudnionego. Umowy między państwami określają jedynie, w którym kraju należy uregulować podatek. Polska podpisała taki dokument z prawie setką krajów, między innymi z Holandią, Francją, Portugalią czy z USA.

Metody unikania podwójnego opodatkowania

Specjaliści wyróżniają dwa najpopularniejsze sposoby uniknięcia podwójnego opodatkowania osób fizycznych pracujących za granicą. Należą do nich:

• wyłączenie z progresją;
• zaliczenie proporcjonalne.

Metoda wyłączenia z progresją

Polskie przepisy wyłączają z podstawy opodatkowania dochody uzyskane poza granicami kraju, jeśli regulują je odpowiednie umowy międzynarodowe o unikaniu podwójnego opodatkowania. Stawkę podatku dla pozostałych dochodów ustala się w taki sposób, jak naliczano by podatek od całego dochodu.

Oblicza się ją w ten sposób, że do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, dodaje się dochody zwolnione od tego podatku. Następnie od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali (18% lub 32%). W dalszej kolejności określa się stopę procentową tego podatku. Później, do tak obliczonej sumy dochodów (podatek od sumy dochodów) należy podzielić przez wartość łącznych dochodów i na końcu pomnożyć przez 100.

Dobrze jest pamiętać, że tak obliczoną stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce. Metody tej używa się głównie w umowach z Niemcami, Francją czy z Wielką Brytanią.

Metoda zaliczenia proporcjonalnego

Polega ona na tym, że dochody z jednego kraju sumuje się z tymi uzyskanymi w Polsce. Od tej wartości odlicza się następnie wysokość podatku zapłaconego za granicą. Jest to jednak możliwe jedynie do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód.

Dochody należy zsumować, a następnie obliczyć podatek według skali (18% lub 32%). Następnie od tej wartości odlicza się wysokość podatku dochodowego zapłaconego poza granicami kraju. Metodę tę stosuje się zgodnie z umowami z Islandią, Australią, Rosją czy z USA.

Aby uzyskać prawidłowe wartości, trzeba zagraniczne dochody przeliczyć na złotówki. Oblicza się je na podstawie średniego kursu NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Powróć na bloga i zobacz pozostałe nasze wpisy!

Data publikacji: 29.10.2020